Klaar! En ik geef het door....

Het borduurwerkje is helemaal af! En ik vind het een heel lief
merklapje geworden. Echt niet te geloven, dat het gewoon uit
een oude Knip-Mode komt. Gelukkig maar, dat Marian van
dit leuke blog het heeft gevonden, en helemaal leuk, dat zij
het doorgaf en ik de gelukkige winnaar van de give-away was.

Ik borduurde het met DMC nr. 221 (met stip mijn favoriete kleur
rood) op Zweigart Cashel 28-count vintage-beige).
Nu nog op zoek naar een leuk lijstje!

En op mijn beurt wil ik het patroontje voor dit schattige
merklapje ook weer doorgeven. Misschien kan iemand het
ook nog voor de Kerst af hebben, dat moet lukken, want
het gaat echt snel, het borduren met maar 1 kleur. En ook na
de Kerst blijft het een lief merklapje, dat in heel veel kleuren
mooi zal zijn.
Dus wil je graag ook dit borduurtje maken, laat je reactie
dan hier achter, en a.s. woensdag trek ik uit de reacties een
winnaar.

Steekjes

Sinds enkele maanden ben ik in het bezit van een handquiltframe,
om precies te zijn een Grace EZ3, tweedehands gekocht, en ik ben
er erg blij mee, want er is moeilijk aan te komen.

Ik had er de ruimte voor, sinds de bovenste etage van ons huis nagenoeg
leeg is nu oudste dochter niet meer thuis woont. Dat is ook wel nodig,
want het is een lang gevaarte, zeker in maximale lengte neergezet.
Het leek mij zo handig, je quilt altijd "klaar-om-te-quilten", altijd op
de goede spanning, het "zo-aan-kunnen-schuiven"-gevoel en vooral
ook het niet meer hoeven te dubbelen, wat de steeds ouder wordende
knietjes zeker fijn zullen vinden.
Maar... het valt nog best heel erg tegen.

Het eerste obstakel was, dat de quilt, die ik als "oefenproject" heb
benoemd, al gedubbeld was. Daar heb ik enige tijd over nagedacht en
uiteindelijk heb ik de middelste buis weggehaald, zodat ik nu maar
2 van de 3 buizen gebruik. Het opspannen ging toen best makkelijk.
De quilt, die ik echt wil gaan handquilten, ligt er al jaren op te
wachten, en is mij best dierbaar. Heel veel steekjes eraan zijn gezet
tijdens de ziekte en het overlijden van mijn lieve pap, nu al weer
meer dan 3,5 jaar geleden. Bovendien was het een leuk, gezamenlijk
project van onze quiltclub, waaraan ik zulke dierbare herinneringen
heb. Helaas is deze club door degene, die hem in het leven had
geroepen, ook weer opgeheven, maar gelukkig heb ik nog wel
fijn en inspirerend contact met enkele van de leden.
Kijk, hier zie je hem van dichterbij:

En na enige aarzeling, ben ik nu dus begonnen met het handquilten.
En oef... wat valt dat tegen, zeg! Kon ik nu dus echt in veel richtingen
quilten, het op een frame quilten is dus duidelijk andere koek. Ik ga
redelijk van rechts naar links, van boven naar beneden en andersom,
maar van links naar rechts, dat is echt moeilijk....
Een ander punt, dat ik echt heel moeilijk vind, ook zonder frame,
is het regelmatig krijgen van mijn steeklengtes. Maar ik zet door, want
ik wil het heel erg graag, en opgeven is een woord, dat in mijn woorden-
boek niet voorkomt. Dus ik probeer elke dag nu een half uur te hand-
quilten. Ik weet, dat dat niet echt opschiet, maar het is een begin.
Als eerste om de applicaties heen, dat is veel gemanoeuvreer in alle
richtingen:

De basis voor dit patroon is van Lori Smith, een patchworkquilt met de
naam "Remeniscence", het middenblok heb ik veranderd naar een motief
uit "Birds of a Feather" van de dames Blackbird Design, en ik heb randen
toegevoegd naar eigen ontwerp, met elementen uit het middenblok.

En om dit handquilt-leed een beetje te verzachten, zet ik daarna wat
heerlijk makkelijke kruissteekjes aan mijn merklapje, dat al lekker
opschiet:

Ik wil het graag voor de december-maand af hebben, want ik vind,
dat het wel iets Kerst-achtigs heeft, zo met die hertjes.
En als je het mooi vindt, hou mijn blog dan maar even in de gaten,
want ik wil het patroontje op mijn beurt ook weer doorgeven, als
ik het klaar heb, zodat iemand anders het (misschien ook nog op
tijd voor Kerst) kan borduren en er net zoveel plezier aan kan
beleven als ik!

Klein(e) beertje(s)

De dagen vliegen voorbij, het is alweer november, en ik ben druk
met van-alles-en-nog-wat, maar vooral ben ik veel te vinden bij
ons nieuwe familielid, ons kleine beertje Daan:

Het gaat heel goed met hem, hij groeit als kool, hij is alleen wat
temperamentvoller dan zijn grote zus, en laat ook flink van zich horen,
al zou je dat op deze foto niet zeggen:

(hier huilt hij niet, maar geeuwt eens uitgebreid). Zijn zusje Floor moet
flink wennen aan de nieuwe situatie, dus is ze nu wat vaker hier bij oma,
zodat mama zich helemaal aan haar broertje kan wijden.
Maar oma-zijn blijft echt heel bijzonder, om het van zo dichtbij mee te
maken, en eigenlijk alleen de lusten en niet de lasten (nachtvoedingen,
liggen nog vers in mijn geheugen, al is dat toch echt 20 jaar geleden,
bij de jongste...) van zo'n klein mensje, net op de wereld, te mogen
beleven.

Op handwerkgebied ben ik eigenlijk met heel veel kleine klusjes
bezig. Ik heb zo'n 20 heel kleine besjes gemaakt voor Phebe, heel
veel snijwerk gedaan voor een nieuw tussendoor/makkelijk project
(waarover binnenkort meer), en de kasten in mijn hobbykamer
opgeruimd.
Daarbij kwam ik een paar werkstukken tegen, die echt bijna klaar
waren, maar waarvan ik de afwerking telkens uitstelde. Nu moesten ze
gewoon die kast uit!
Als eerste heb ik 2 stoffen pompoenen gemaakt, volgens een pakketje
van Bep, een werkje van een paar uurtjes, en met superleuk resultaat.
En daarvoor op de foto, met die breinaald zo gruwelijk door zijn
neus, zat een ander wezentje, dat ook wel eens afgemaakt wilde worden.

Het beertje volgens het patroon van zijmaakthet, dat nog steeds geen
neusje had, de stakker. Ik had hem gebreid van dunne sokkenwol en
het neusje moest van wol, die nog eens de helft dunner was. Gelukkig
had mijn moeder nog de kaartjes stopwol van mijn oma bewaard, en
daar heb ik het neusje van gebreid.
En na dan een ijverig middagje vullen en afwerken is hij ook helemaal
klaar, en ik vind hem echt een leukerdje geworden:

Ik weet nog niet, of ik nog kleertjes zal toevoegen, of alleen een kleine
shawl, daar ga ik nog even over nadenken.
Toen kwam ik in diezelfde kast ook mijn breirol tegen, waarop alleen
nog mijn initialen geborduurd moesten worden, in kruissteek over
de breisteekjes, en ook dat had ik nog nooit gedaan, dus ook dat
werd vrolijk uitgesteld. Gelijk maar aangepakt, en wat viel dat
mee, het was een werkje van niks, in een uurtje gepiept.

Dus dat gaf weer ruimte in de kast en ruimte voor even wat nieuws, want
ik had heel veel geluk, ik won de give-away van het blog van Marian!
Marian gaf een prachtig kruissteek-patroon weg, dat zij zelf al heeft
geborduurd, en dat afkomstig is uit een oude Knip-mode. En ik ben er
gelijk aan begonnen, want eigenlijk vind ik het wel een beetje een
Kerst-merklapje, met die lieve hertjes:

Ik borduur het met mijn favoriete kleur ossenbloedrood (DMC 221) op
linnen Cashel 28-count vintage-beige). Dus even niet zo bezig geweest
met de lapjes, maar meer met de draadjes!
En voor het slapen-gaan ligt er nog een heerlijk boek op het nachtkastje:

De nieuwste Nederlands-talige roman van Jennifer Chiaverini, "De Bruidsquilt",
een "feel-good" boek met een heel hoog quiltgehalte, waarbij ik altijd bedenk, hoe
geweldig het zou zijn als we hier in Nederland ook zoiets zouden hebben als
Elm Creek Quilts...
O ja, nieuwsgierig wat er in dat rode doosje links op de foto ligt?
Het is een mopshondje van zeep, te lief om te gebruiken!

Iedereen al vast een heel fijn weekend gewenst, met hopelijk eens wat
minder regen. Ik ga even boodschapjes doen en daarna weer gezellig
verder met mijn borduurtje.