Lesjes voor lieverds... en voor mijzelf.

Les geven.... ik word het regelmatig gevraagd, maar ik ben er niet zo van,
om heel veel verschillende redenen.
Maar... als een hele lieve schat, waarvan je nooit had verwacht, dat zij ooit
zou gaan quilten, je plotseling de vraag stelt: "Mam, waar zou ik het beste
op quiltles kunnen gaan? Niet te ver weg? Het lijkt me zo leuk...",
dan val je eerst van je stoel van verbazing, vervolgens word je er best wel
blij van (en ga je al denken aan gezamenlijke quilt-uitstapjes en gedeelde
projecten), en dan geef je natuurlijk een heel spontaan antwoord: "Bij mij,
als je dat wilt!".

Dus voor mijn jongste kind heb ik me weer eens verdiept in de beginselen
van het quilten, alhoewel... het begint met patchwork, voordat er kan
worden gequilt! Dus zitten we rond de tafel in de huiskamer, die nu even
"lesruimte" heet, en leg ik haar van alles uit over de stofjes (die Detex-
opleiding van vroeger komt ook nog van pas...), de "weving", "rek",
schering-en-inslag, en de gereedschapjes, die je nodig hebt (heel weinig!).
Daarna gaat het mes in de stof (als moeder ben je gruwelijk bang voor
die vingers, dus de rolmes-techniek was van groot belang). En dan zie
je het gebeuren! Van ingespannen snijden:

Tot heel geconcentreerd werken:

En er uiteindelijk heel vrolijk van worden:

Inmiddels zijn er al een paar lesjes gevolgd, en ik kan met blijdschap
de "geboorte" van een nieuwe, jonge quiltster melden. Ze vindt het
superleuk, en ik zelf heb er heel veel voldoening van en plezier in om het door
te geven.

Zelfs de generatie hieronder heeft inmiddels de eerste (rijg)steekjes gezet,
want toen Floortje van 5 hier een paar weekjes geleden logeerde, wilde
zij ook leren naaien. Met een echte, scherpe naald (en een vrij lange draad):

Supertrots was ze op haar zelfgemaakte, vilten tasje (en oma ook)!

Zelf ben ik ook nog niet uitgeleerd, en ik denk, dat je dat in deze uitdagende
hobby eigenlijk nooit bent. En mijn leerproces heeft vooral te maken met
het handquilten. Ik vind het nog steeds het allermoeilijkste onderdeel van
het hele gebeuren...
Geworsteld heb ik met mijn quiltsteekjes! Door mijn vaste frame wilde
ik direct in alle richtingen kunnen quilten, en dat was lastig in het begin.
Ik nam me voor om elke dag een poosje te handquilten, maar vaak kwam
het er niet van (een verbouwing, kinderopvang, puppy-opvoeding, noem
maar op, enne.... elk excuus was welkom om het eens een dagje over te
slaan, want ik vond het ook niet zo heel erg leuk). Maar sinds begin van
dit jaar is de zelfdiscipline weer helemaal terug!
De quilt, die inmiddels al een paar jaar op het frame zit, is de tweede quilt,
die ik ooit maakte, en die nu de naam "oefenquilt" heeft gekregen.
Ik leer er enorm veel van! Met een contrasterende kleur garen (dan zie je
elk fout steekje!), langs applicaties, in-the-ditch, door naden met die
superlastige stabstitches, een grid, langs opgevulde rondjes... alles komt
aan bod. En langzaam maar heel zeker, ga ik het zo leuk vinden, dat
lastige handquilten! Dat ik mijn eerste quilts ooit zonder enige moeite
gewoon met de machine quiltte, is iets, waar ik me nu niets meer bij kan
voorstellen.
Dus voor iedereen, die het handquilten ook zo super-moeilijk vind: niet
opgeven, want uiteindelijk lukt het je, en geeft het zoveel voldoening!
Mijn oefenquilt wordt zeker niet de meest mooi gequilte quilt, die er is,
maar wel een heel dierbare, dat weet ik zeker!

Een tijdje terug las ik iets over steekjes-per-inch. Ik had daar nooit zo op gelet
en was al lang blij, als mijn steekjes enigszins dezelfde lengte hadden. Maar
ik heb het voor de grap eens gemeten (het gaat dus om zichtbare steekjes per
inch) en ik zit nu dus op ergens tussen de 10 en 11 zichtbare steekjes per inch,
en het schijnt, dat ik me daar helemaal niet voor hoef te schamen.
Het ging niet vanzelf, maar ik ben er zo trots op. Dus hou vol, iedereen, die
mijn blog leest, en die het ook zo moeilijk vindt: eens komt het goed!